Çocukla oyun oynamak...

Ben biraz sertim galiba; galiba oyun oynamayı da bilmiyorum. Bazen çocuklarla oyun oynanırken, sinirlerim geriliyor, dayanamıyorum.

Kızım küçüktü, çalışmaya başlamıştım. Üç yaşına kadar kızıma ben baktığım için onu tanıyordum, huyunu suyunu, karakterini, neyi sevip neden hoşlanmadığını biliyordum iyice. Bir arkadaşımın tavsiyesiyle genç bir bakıcı geldi kızıma.

Kızımın kısa sürede huyu değişti, mutsuzlaştı. Gözlerinin feri söndü adeta. Biraz inat oldu o uyumlu çocuk.

Bir gün eve erken geldim, bakıcı ile sohbet etmeye başladık. O sırada bakıcının elinde fındık, kızımı çağırıyor yanına, avucunu açıyor, tam kızım fındığı alacak, kapatıyor avucunu, sana yok ki diyor. Kızım tam yanından gidecek, tekrar açıyor avucunu, oyun tekrar başlıyor. Bakıcı çok eğleniyor, kızım gittikçe sinirleniyor. Kızım sinirlendikçe de ben sinirleniyorum. Kızımın mutsuzluğunun, inadının nedenini o anda anladım işte. Kızım böyle bir oyuna alışık değildi. Zaten kim alışabilir ki böyle bir oyuna? Hangi çocuk zevk alır bundan? Ben bu yaşımda hala zevk alamayacağıma göre tuhaflık bende mi, yoksa böyle bir oyundan zevk alan bakıcıda mı?

Çocukla oyun oynamak önemlidir, çocuk paylaşmayı öğrenir, kazanmanın tadını, hayatta kaybetmek de olduğunu öğrenir oyun oynarken. Hayatı görmenin diğer adıdır oyun oynamak, çünkü hayat da bir oyundur, her ne kadar bazen fazlasıyla anlam yüklesek de. Herkesin hayatı da yaşı kadar önemli ve değerlidir kendisi için. Sizin ‘aman o ne anlar, çocuk daha...’ dediğiniz birey, yaşına uygun olan algı düzeyine göre kapar her şeyi, anlamlarını yükler ve hayatına devam eder. Hele ki, altı yaşına kadar tamamlanan bilinçaltı kayıtları daha sonra bütün hayatını yöneteceği bilinse , bu oyunların ne kadar önemli olduğu o kadar ortaya çıkar.

Sonuç olarak bakıcı kızı işten çıkardım, aklı başında başka bir bakıcı buldum ve kızımın mutlu gözleri geri geldi.